Op Social Media zie je vele verhalen voorbijkomen van mensen die een bepaald traject hebben afgelegd op het gebied van voeding en training. Vaak start dit met een bepaald fysiek doel. Het viel mij op dat dit traject bestaat uit verschillende fasen. Fasen die bijna iedereen lijkt te doorlopen! Zo begint het vaak met afvallen, gevolgd door een fase waarin er een slechte relatie met voeding is ontstaan. Ze struggelen vervolgens met de ‘alles of niets’ mindset, eetbuien of een obsessie met voeding. Sommigen blijven heel lang in deze fase hangen en komen er zonder hulp niet uit…
Fase 1: de afvalfase
Het traject start vaak met een fysiek doel, zoals afvallen. Vol goede moed ga je op zoek naar de juiste methode. Velen starten hierbij met het doen van een dieet. Denk aan WeightWatchers, koolhydraatarm, NewFysic, Cambridge of noem maar op.
Zelf ben ik gelukkig nooit gestart met een echt dieet. Wel las ik verschillende boeken en zocht ik dingen op internet op. Ik stelde vervolgens mijn eigen dieet samen waarbij veel producten op mijn zelf samengestelde ‘verboden’ lijstje terechtkwamen. Brood, suiker, vetrijke producten, aardappels, witte pasta en witte rijst waren onder andere producten die ik niet meer van mezelf mocht. Dit kwam deels voort uit de gedachte dat ik daar buikklachten van kreeg, maar grotendeels dacht ik hierdoor af te vallen.
Val je op een goede manier af, dan beland je niet in de tweede fase. Ik kwam wel in die tweede fase terecht en ik weet dat heel veel anderen daar ook in terechtkomen…
Fase 2: de obsessieve fase
Ik zag niet snel genoeg resultaat, dus ik ging nog meer op mijn voeding letten. Zowel de hoeveelheid als het aantal producten dat ik at werd steeds minder. Ik at alleen maar ‘gezonde’ voeding. Althans, in mijn ogen ‘gezond’.
Dit is wat ik vaak bij mensen terug zie komen. Door het dieet dat gedaan wordt, leren ze dat bepaalde producten ‘goed’ zijn en bepaalde producten ‘slecht’. Veel mensen zijn daardoor heel obsessief met hun voeding bezig. Hierdoor ontstaat er een zwart-wit relatie: het ene product mag wel, het andere mag niet. Het ene is wel gezond, het andere is niet gezond.
Vaak is deze fase maar van korte duur… Zodra de motivatie afzwakt, lukt het niet meer om dat hele obsessieve vol te houden.
Deze fase werd voor mij opgevolgd door de ‘binge-restrict fase’, ook wel de ‘alles of niets’ fase. Dit is wat ik vaak zie gebeuren en ik denk dat veel mensen het niet eens door hebben…
Fase 3: de binge-restrict of ‘alles of niets’ fase
Op het ene moment was ik super strikt voor mezelf, op het andere moment was het één groot vreetfestijn. At ik één ‘ongezond’ dingetje, dan gingen alle remmen los. Of als ik niet precies wist wat ik had gegeten, dan was het in mijn ogen ‘verpest’. Want hee… Het moest wel perfect binnen mijn macro’s passen!
Kortom: ik dacht heel erg zwart-wit over voeding. Dit leidde ertoe dat ik op het ene moment aan het ‘bingen’ was en van alles in mijn mond stopte. Het volgende moment had ik weer heel veel restricties die ik mezelf oplegde.
Wat de oorzaak was?
Zoals ik al eerder zei had ik mezelf een zwart-wit relatie met voeding aangeleerd. Ik zag voeding als goed en slecht. Wanneer ik niet wist wat ik had gegeten, dan was het in mijn ogen ‘verpest’.
Het verliezen van de controle gebeurde vooral in de weekenden. Wanneer ik van tevoren wist dat ik een etentje had of dat ik alcohol zou gaan drinken, dan leidde dit al gauw tot een eetbui. Op het feestje zelf wist ik me altijd sterk te houden en nam ik geen hapjes, maar als ik thuiskwam of als niemand het zag, dan ging ik los.
De eetbuien ging ik vervolgens weer compenseren door weinig te eten. Elke maandag pakte ik opnieuw de draad op. Het was een vicieuze cirkel waar ik in terecht was gekomen. Het ene moment super strikt, het andere moment een eetbui. Ik had totaal geen balans. Ik moest ‘perfect’ eten, of anders had het geen zin.
Een cirkel waar heel veel mensen in verkeren… Elke maandag de draad weer oppakken. Elke keer weer opnieuw proberen. Vaak met weinig resultaat aangezien het maar voor korte duur vol te houden is…
Ik zocht hulp
Na een lange periode was ik klaar met die frustratie. Ik had al zo veel dingen geprobeerd, maar het lukte me niet. Ik kon zelf niet zien waar het mis ging. Voor mij is dat het punt geweest om een hulp in te schakelen en ik kwam terecht bij een coach.
Deze coach liet mij inzien dat het probleem niet bij het eten zelf lag. Het probleem lag bij de gedachten die ik over eten had. Ik dacht namelijk heel erg zwart-wit: in goed en slecht. Doordat ik op die manier dacht, ging ik ook denken in ‘alles of niets’. Ik zag die grijze weg in het midden niet!
Deze coach leerde mij over voeding. Hierdoor kon ik weer LOGISCH nadenken. Ik ging begrijpen waar voeding uit bestaat en dat mijn lichaam het verschil niet ziet tussen de koolhydraten uit brood of rijst, uit koekjes of uit fruit. Het waren alleen mijn GEDACHTEN die dit verschil zagen.
Van deze coach leerde ik dat je prima kan genieten van iets lekkers, zonder dat je hier direct van aankomt. Dat er een middenweg is tussen ‘gezond’ en ‘ongezond’ en dat er geen verboden producten hoeven te zijn. Dat je eigenlijk maar beter af en toe iets lekkers kan nemen, omdat je anders enorme cravings krijgt waardoor de kans groter wordt dat je beland in een eetbui.
Ik leerde om niet meer tegen mezelf te zeggen: ‘ik mag dit niet’. In de plaats daarvan ging ik zeggen: ‘ik mag het wel, maar ik kies er nu niet voor’. Of: ‘ik vind dat het niet waard en neem liever straks wat anders’. Een hele andere associatie!
Voor mij lag die verlossing gedeeltelijk hier: het aanpakken van mijn gedachten, waardoor uiteindelijk ook mijn gedrag zich aanpaste.
Maar ik ben erachter gekomen dat er nog iets is dat (vaak) een rol speelt…
Honger!
Tsja, logisch! Veel mensen hongeren zichzelf onnodig uit. Zo ging het ook bij mij. Ik was bang om meer te eten! Ik was bang om weer aan te komen.
Eigenlijk was het dus niet zo gek dat mijn lichaam continu om voeding vroeg. Een tijdje kon mijn lichaam wel door buffelen op weinig energie, maar hij was er klaar mee! Vanuit zijn overlevingsinstinct drong hij mij om meer te eten, wat zich dan vervolgens uitmondde in het verliezen van de controle en een eetbui…
Dat terwijl ik mijn doel eigenlijk niet kon bereiken middels ‘afvallen’. Ik wilde strakker worden en lijnen zien. Maarja, als je weinig spiermassa hebt, ga je die lijnen ook niet zien…
Om mijn doel te behalen moest ik dus mijn focus leggen op spiermassa opbouwen en niet meer op ‘afvallen’.
Dit is vaak het geval. Dames denken dat ze moeten afvallen om de shape te bereiken die ze willen, terwijl de oplossing eigenlijk ligt bij het opbouwen van spiermassa. Soms is het lastig om dit zelf te zien. Ik zag dit zelf ook niet!
Herkenbaar?
Dit is iets dat bij zoooo veel dames speelt wanneer ze mij vertellen dat ze eetbuien ervaren. Als ik vraag wat hun doel is, wat ze precies eten en hoe hun dag eruit ziet, zie ik vaak de volgende fouten:
❌ Ze eten veel te weinig calorieën en hongeren zichzelf onnodig uit
❌ Hun doel, strakker worden/lijnen zien, kan niet behaald worden middels afvallen
❌ Ze eten beperkt in producten (bijv geen koolhydraten, geen suiker of andere ‘verboden’ producten)
❌ Hun voeding bestaat uit weinig verzadigende producten (weinig vezels, groenten, fruit)
❌ Ze eten constant hele kleine maaltijden en tussendoortjes met snelle koolhydraten en zijn daarom nooit verzadigd
❌ Ze eten onregelmatig en slaan maaltijden over
Loop je tegen eetbuien aan, dan wil ik dat je eens kritisch kijkt naar het bovenstaande lijstje… Welke fouten maak je? Wat kan je verbeteren?
Uiteraard is honger en een zwart-wit relatie met voeding niet de enige oorzaak van eetbuien. Zo kan het ook voortkomen uit stress of emotie, maar daar wil ik in een andere blog dieper op ingaan.
Honger is natuurlijk niet de laatste fase…
Indien je kan herkennen dat honger wellicht een oorzaak is voor eetbuien of de vicieuze cirkel waar je in vastzit, dan ben je al een heel stap verder! Toen ik mij in die fase bevond, zag ik dit zelf niet. Pas nu ik erop terugkijk, ben ik het gaan begrijpen. Daarom hoop ik hiermee jouw ogen te openen.
Je begrijpt misschien al wel wat de oplossing is om uit deze vicieuze cirkel te komen. Er dient iets te veranderen. JIJ dient te veranderen!
Verandering is lastig…
Ik weet nog goed dat ik het erg lastig vond om meer te gaan eten. Er was in een stemmetje in mijn hoofd die zo lang tegen mij had gezegd dat ik moest afvallen en dat ik weinig moest eten, dat ik erg bang was dat ik dik zou worden.
Echter, MEER eten hoeft niet te betekenen dat je dik wordt! Je lichaam kan het werkelijk waar nodig hebben!
Dus echt waar… Herken jij je in mijn verhaal? Zijn deze fasen herkenbaar voor je en bevind jij je nu in de laatste fase? Ga écht meer eten! Doe het desnoods stapje voor stapje of vraag hulp aan iemand die er verstand van heeft en die je kunt vertrouwen.
Het is mijn missie om zoveel mogelijk dames te helpen hiervan af te komen, want ik weet hoe het voelt… En ook al voelt het spannend, neem gerust contact op! Wat kan er nou gebeuren? 😉
